Denbora luzean ez ikusitako lagunaren etorrera

    Urteak dira elkar ikurik gabe izan gerala nahiz eta gure idatziak eta hainbat irudiek hutsune hori astiro-astiro estali. Egia esan duela sei bat urte ikasi nuen posta elektronikoaren mandamendu bat idazleek noizbehinka ikusi behar zirela, batez ere, beraien artean sortutako harremanari edonolako indar bat emateko. Adiskide batek esaten zidan postal jaso/bidaltzean hainbat pertsonekin errobotak zirela uste zuela. Hau, da pertsonai irrealak zirela eta beraien testuak errobot bat ala edonorrek idazten zituela. Ni zera galdetu nion iadiskide honi: eta zertarako hori? Galdera erantzunik gabe geratu zen eta arnasten genuen aide hartan erantzunak ugalduz hasten ziren: ba norbat kontentu izateko, norbat kontrolatzeko, ilusio faltsuak borobiltzeko...
Beno. lantzian behien interneten bidez harrremana ditudan lagunekin aurrez-aurre egoteko parada prestatzea ez da gauza inozoa.

Gizarteak jaso zuen egoera berria

Astelehen urdin batean. Izar betaurrekodunak... Hitz hauek Itoiz taldearen abesti bat jorratzen du eta alboan Juan Carlos Perezen Atlantic River asko lagundu zidan istripu larri batetik osatzen nintzela. Iragan astelehenean lagun batekin bizikletaz atera ginen Bilbon barna. Bilboko Manhattan txikia detzen duten Zorrozoaurrera abiatu ginen. Hibairen bustikortasuna birikietan sentitu genuen. Euria zen moteltzen. Eta txirrindula gainean maria bera itsas adarrean nagusitzen hasi zela konturatu ginen. Lantegien irudi bakartiak ugartearen bakartasuna areago somatzen zuten. Aurrera, lagun autoek ere bere lekua dute errepide hestu honetan. Bus gorriaren lerro bakarra ere gure alboa inguratzen zuen. 

Etorkizun itxaropentsuari begira so egiten zion gizon bakartia

    Hune guztietan bakarrik zenbilen gizon baten istorioa da hau. Han hemenka ikusten nuen inolako tsedenik hartu gabe. Kaletik gora, pare bat liburu besapean eta elektratresnaetxe batean sartu ba zen ere berehala zerbait berria erosita zuela kaletik behera zetorren berriz berehala. Arratsaldean trengeltokira abiatu zen eta bertan estazioan norbaitekin topo egin eta pakete txiki bat zekartzan etxera bidean. Noizean behin herriko plaza ondoko lorategi txikian eserita zegoen liburu bat irakurtzen. Baina beti bakarrik ikusten genuen gizontxo hau.

   Norbaitek esan zidan gizona bakarrik bizi zela. Bere ogibidea etxean garatzen zuela, ordenagailuen laguntzaz. Telelana zela bere betekizuna. Ezkongabea eta lagunik ez zitzaion ezagutzen. Gizona bere bakardadean pozik bizi zela iruditu zitzaidan eta honelako herri txiki batean poztasun hori tinko jarraitzeko itxurak gure galderak asetzen zuten.

   Egia esan ni inoiz ez nuela berarekin harremanetan jarri: tabernara ez zen joaten baina astean behin bere autoa eramanez alboko herrira bisita egiten zuen, Eluntzetara, bertan gure herrian ez zegoen pelota partiduak bait ziren. Hara ere bakarrik eta bertan ikusten zutenek ere gure gizonak inoren konpainia zuela zioten. Beti harrigarria iruditu zait nola izan liteke bere bizitza bakardadean azaleraztea eta aldiz gainezkako kirol aretoan pelotazale porrokatua bihurtzea.

Idazteari ekin diot aspadikoei so eginez

     Hiru astebeteko oporraldi baten ondoren bi astez lanean dihardu dut. Bost aste hauetan ez dut gauzan handirik aurkitu ene postontzietan. Ba Kantabriako kostaldean oporretan negoela adiskide batek gutun arraro xamar bat bidali zidan. Bertan azaltzen zuen nola uztailaren 6an diska oso tristea entzun zuela eta, atrapo, hasieran kopia bat bidaliko zidala ere ezaten zidan. Adiskide honek aitortu zidan agian diska triste bat oparitzea ez zela asmo ona izango. Akaso diskaren abesti bi bidaliko lituzkeela. Hauek bai, zeren eta musika oso polita eta hitzak ere zutelako.
  
    Beste argibiderik ez zidan eman; presaz zebiltzala, joateko ordua zela. Animoak eman zidan nere adiskideak, apaltasunez despeida luzatu zuen. Denbora pasa da uztailaren 6tik honera eta oraindik tristezia edo tristura dakarren abesti horien berririk ez dut izan.
  Batzuetan dirudi gauza triste eta polita jasotzear ba dago gure postontzira begira jarraituko dugu jakinez altxor horiek edozein hunean agertu daitezkela. Baita ere gero eta denbora aurrerago egin ezer jaso gabe pentsa dezakegu tristezia iritsi egin dala adizkide honen inonako berririk jasotzeagatik.

  Dena den gizarte saretan adizkidea ikusi/irakurri dut eta gutxienez ekoizpen lanetan diharduela antzematen diot. Batzuetan irratia pizturik dagoela eta abesti malenkoliko bat entzuten badut askotaz galdetzen diot nere buruari ia entzuten ari naizen musika hori nere adizkideak bidali nahi zuena dela. Ala ez. Bitartean aurki ditzagun abesti alaiak eta garbiak.

Itsasoari begira

   Gaurko idazlanaren izenburuarekin duela aspaldian ezagutu nuen abesti bat eta abestiak zioen Itsasora begira ... eta nik behar zaitut. Iragan Aste Santuko egubetan emaztea ta biok beste bikote batekin kostaldeko mendian jardun genuen egun batez. Kantabriako Santoña hiritik abiatu ginen bi farora (edo itsas argidorre) joateko asmoz. Bata Zaldiaren Faroa eta bestea Arrantzalearen Faroa. Ibilbidea haitzetatik hurbil egin genuen eta igarobide batzuetan kontu izan behar genuen itsas amildegiak zirela medio. Karst deritzako ibilbidea ere zeharkatzea pairatu zitzaigun. Eremu honetan hainbat zuhaitzen adar eta hostoek harri ezrregularren zailtsuna erraztu zuten.

  Lehen Faroan, Zaldiarena alegia, menditik behera iristeko 700 harri eskaloi  (eskailera  ale) bete genituen. Eta gero, noski Faroan izan ondoren guzti haiek gora egin behar. Astindu makala jaso genuena. Bigarren farora heltzeko ordu ta erdiko ibilera bete genuen: Arrantzalearen Faroa.

   Ondoren Santoñako beste hauzo batera iritsi ginen, delako El Duesora. Bertan gartzela handia dago Berria hondartzaren inguruetan.  Hirurogei urte atzera luzatuz batzuren oroimenak itsasoa hain hurbil eta eta urrun sentituko luke. Guk egin genuen ia ibilbide guztia itsasora begira bete genuen abestiak esaten zuen altzora.

Kostaldera joateko grina

     Aste Santuak umea nintzen urte haietara eramaten nau askotan. Urteko egun hauen oroimena gure gordailuetan nahiko tinko agertzen da. Ba dakit ez direla Gabonetako egunen intentsitate berdinarekin kokatzen gure baitan baina Pasko egunen sentipena eta biziera ostegun santua, ostirala santua (ala saindua?), larunbata santua eta azkenik, gure adineko jendearen artean indar gutxiagoz somatzen dugun, pasko igandea, aberri eguna. Hirurogei hamarkadetan (60.na eta 70.na, alegia) egun bitxia zen igande hura. Etxe gehienetan bazkari ederrez sendia bateratzen zen. Haurrak ginen eta zerbait txundituta uzten zigun egun honen eguerdia aldera. Hondartzen ginen jostatzen hondar bustiaren gainean eta urrunean manifestaldi baten oihuak itsaso zakarraren doinua estaltzen zuen.

   Oroimen hura urtetan tinko dirau ene barnean. Oihukatze haien soinua estanda egiten zuten hondartza handi eta jende gutxi zegoen hartan. Hurruneko manifestariek itsasoaren nagusitasuna isiltzea lortzen ba zuten ere,
haur izateak politikaz ez ulertzearekin batera milaka galdera zetozen burura.

    Agian horregatik kostaldera joateko grina paratzen zait urte haietako eragin zuzen eta bazter ezina bezala. Demagun itsasoren eragina zakarra eta barea da hune berean eta hondartzaren gainean jolastea haurtzaroko betekizun paregabekoa.

Hiruhilabeteko azterketa bat ondoren

   Hizkuntza berri bat ikasterakoan lengoai arrotz baten etorrera nola nereganatzea garrantzi handia dauka. Irakaslea nolakoa den garrantzi hainekoa. Alde batetik batek ahalegina jarri behar du ezagutza berrien eskuratzean eta beraiekin egituradun esaldi primarioak osatzen saiatzeko.

      Astiro-astiro nola deritzazu, zer ordu den, nolako eguraldia egiten duen, erosketak egin, ikasgela, bidaiak, norberaren etxea, liburuak, sendia, lagunak, kirolak eta beste hain beste gaien hizkuntza eta hizkuntzaren kulturan sartzen gara. Nere kasuan aurreko udazkenean hasitako alemaniera ikasketek denbora franko bete du eguneroko aktibitatean. Badakit ez dela hizkuntza erraza bai gramatika bai ahozkatze lanetan baina ikasteko minak bide dezente bete egin du nere ibilbide berri honetan.

    Ikastegai guztiak bezala azterketak ez ditu hain gogoko izaten baina kontura gaitezke ikastaroan daukan txispa eraginak kontrola baten ezarpenarantz bultzatzen gaituela: hiztegia sendotu, aditz formak landu eta esaldien morfosintaxiari irudimen errotua eman... Egia esan, anitzak dira azterketa bati begira nolako ariketak aukeratu behar ditugun. Irakurketak ere asko laguntzen du bide honetan, batez ere hizkuntzaren ikusmen kontaktua hitz multzo handiekin lotzen gaituelako testuinguru ezberdinetan eta ordu desberdinetan.

Azterketa egin aurreko egunetan buru belarri aritzen gara ikastekoa den guztia jan eta mamitzen. Baina azterketa edo froga egin eta gero gure betekizunak bakeagoak bihurtzen dira. Marka bat gainditzen dugu datorrena epe erdira prestatzen hasteko. Aurrera, segi ikasten hal dugun bitartean guttienez.

Istripu baten oroimena eta oroitu araztea

   Behin pertsona batek istripu larri bat jasan eta gero hilabeteak, urteak pasatzen dira eta nahiz eta oroimena maiz agertzea, bada gogo ezkutu bat gertakizun hori ahazteko. Goizeko lehen orduetan eta istripuaren ondorioz marka ala edonolako ezintasun bat bada, oroimena lehen orduetatik sortzen da. Egia esan, ezin da halako gaitz bat aldera utzi, hori froga handirik ez du behar.
    
   Baina ezagun batek oroitzen ba dio ezindu bati behin istrupua bat izan zuela, are gehiago, zein egunetan den istripu horren urtebetetzea... Ez eskerrik asko. Egun hori iristen ba da konturatu gabe pasa dedila gure begien aurrean. Istripuaren eragozpenak, ondorio latzak baliteke ez desagertzea baina egun horren oroimen itsusia gogoratzea ez da gouza aproposena. Norbait halako istripu baten ondorioz makulu batez baliatu behar bada, bizi guztian ez diogu gogoratuko zein egunetan auto hark harrapatu zuen hunea.

    Demagun, era batera ala bestera, oroimena adiskidetasun ariketa bihurtzen dela eta horregatik justifikazioa ez legoke ekintza deseroso baten muntaketak helburu ezberdinak bilatu nahi dituela azaltzen da. Lehenik helburu kaltegarriak, zaurian hatzamarra irakin; eta bestetik bizitzaren pauso lasai eta irainkorrak baztertu.

      Ez ahaltzi baino ez gogora arazi.

Urteko lehen Ostiralean

Urteko lehen ostirala zen eta horrekin batera lehen asteburua ere bai. Bapatean postontzi elektronikoak haren lau pa bost lerroko mezua nereganatu zuen. Agian ondo zegoela ala gutzienez zerbait idazteko indarra somatu nion. Dena den uste dut idazki hura egiteko zeharo behartuta zeguela eta oraingoan norbaitek irakurtzeko zerbait bidali ziolako.
Hemen gauzak aldatzen hasi ziren eta itsasaldeko emakume bakartiaren egonezinak albokoen ikusmira behar zuen eta zerbaiten bila ibiltzeak hondartzako haize zakarraren hotsak loalditik esnatu zuen. Hura bai paradoxa, ezin lorik hainbeste egun eta bapatean itsasoko haize boladak loaren kontra. Zer da azken finean etzanda dagoen persona batek behar duena? Lasaitasuna, irudituko zitzaidan aurretik baino ondoren lasaitasun baretsuarekin beste norbainten konpainiak bere iraganeko kerizpe ilunak argituko lukeen haina aurkitu behar zuen...