Garaipenaren zergatia inoren galeran datza

     Eguraldi aldakor udaldi honetan albiste asko eta makina bat gora behera aurkitu ditugu. Guztien artean nazioarteko errefuxiatuen joan, etorri eta igeriak pasarte latzak izan ditu, batez ere herri garatuengan erantzun orekatsurik ez da inondik azaldu, Tristea d ekintzak, laguntzak, ekimenak eta prestakuntza behar direnean guzti hauek hizjarioa han hemenka dihardu. Hitzarmenak ugalduz doaz baina milaka pertsonen etorkizunarekin ezin da jolas.

    Elkarren arteko oinarrizko akordioek ateak ireki beharko lukete egoera zail honi irtenbidea gauzatzeko. Baliteke gizartearen erantzunak ez duela bere osotasunean arazo larri honen muinez biharkoa arakatzea. Hezkuztza maila xumeek ulergai planteiatzen dute guztion jokaera nondik norakoa izan behar den edo guttienez egoera honi eginkizun egokiak bilakatzeko.

   Tradizioz Europak harrera bat suposatu du herri baztertuak, hondatuak eta guda negargarrien ondorio penagarriak jasan dituzten pertsonentzat. Harrera gu izan behar gara, ez entitate erraldoi eta funtzionari soilez osatutako horiek. Hau ez da berdintasun arazo bat, bizitzaren aldeko apostua baino guztien sena, cultura onartuz. Zaila da baina oinarri minimoak ezartzen jakin badakigu.

Patri eta 2018 neguko lehen bainoa itsasoan.

      Hotzak etenaldi txiki bat hartu zuen eta berarekin batera euriari ere atsedentxoa tokatu zitzaion. 2018. urteko otsailaren hirugarren ortirale hartan, egun hautatua aukeratu nuen hondartzara joan eta urteko lehen txangada egiteko, Itsasoko uraren hotzberoa 11 gradutan ezarri zen. Giroa kanpoan 15 gradutik gorakoa zela eta nahikoa iruditu zitzaidan bainu osteko kanporaketari aurre egiteko.

     Olatuak hondarra astintzeari ekin zioten eta berehala uretara murgildu nintzen. Hotza zegoen baino ene gorpua lasaitzeko unea aurkitu nuen. Gora eta behen olatuen gainean salto egin nuen, burua aurretik eta hankak atzetik. Zazpi bat bat minutu inguru itsasoaren jolas eta dantza egin nuen eta funtzioa amaitzear zegola atera nintzen eskenatoki busti eta mugikor hartatik. Ondo lehortu nintzen eta erropa beroa ere jarri nuen presa handirik gabe, bereziki hondarrez beteta nengoelako.

      Hondartzatik aldendu ginen eta inguruan aurkitu genuen kafetegi bakarrean kafesne bero baten aterpea dastatu nuen. Handik etxera gindoazela hankak itsasoan murgiltzeagatik dardara mozkin sentsazioa pairatu nuen emeki-emeki baina lumaren pisua eukiko balu.. Behin etxera heldu bezain laister dutxa epel bat dastatu nuen kresalaren aztarnak eta hondarraren etekinak ureztatu eta ekiditzeko.

      Hurrengo egunean, Patri, lagun berria ezagutu nuen eta sareari esker iritziak elkartrukatu genituen. Itsasoz bestealdetik, Donostiatik Nojaraino.