Hamabostaldi bat bete dut etxean, ospitalean ebakuntza serio xamar bat somatu ondoren. Urtarrileko hirugarren astean kirurgiaurreko aretoa arratsaldeko lehen zatian ezagutu nuen ene urduritasun maila sosegu heinetan mantenduko zela itxarotzeko. Denbora aurrera zijoala minari surre egiteko anestesia prozedurak nitaz jabetu zen. Lehenago ziztada finek eta garratzek atzekaldeko gerriaren puntu sakonetan diztira sakonez nire gorpuko atal batzuen lotaratze bidean jarri zuten. Sendagilearen trebezia frogagarriak baikortasunez jantzi zuten amaiera gabeko arratsalde hura. Ondoren erreanimazio lanetan sendagile ta erizain bikainen estaldura nere oin, anka ta gerriaren arteko mugimendu dardaratsu, motela, astirotasun menpean irtebide batera murgildu zen. Eremu lasai hartatik eta abiadura azkarrean ohe erroberadunaren tunelpe ilunaren argitxo leunek ateak zabalduz igogailu batean sartu eta berehala pabilioko 223 gelara iritsi nintzen gauekon hamaiketan kafesne epel baten elikadura ondoren benetako loa aurkitzeko.
Eguzkia, hodeiak eta hondartza
Kantabriako kostaldea. I.Alonso
