BERE BEGIRADA ORLEGIAN NAUKA LELOTURIK (1)

      Mikelen musika entzuterakoan neska hari buruzko oroimena bizikleta baten gainean gaez Bilboko hibai ondoan. Elkarrekiko harremana ikasketa batean zetzan eta horretaz baliaturik astean bi aldiz elkar ikusten ginen hiri handi hartan. Emakume ikasia eta jakinduri zabalekoa zela beti iruditu zitzaidan eta agian balio hauengatik errespetoa gorde diot ezagutu ginenetik. Ikasketak atzerriko hinkuntza batean murgiltzen zen, aditzak, lexikoa, konjugazioak... Eta ariketak. Etengabe aritu ginen ariketak prestatzen eta borobiltzen.

   Naturarekiko eta gizarte sakabanatuekin lotura zuten idazleen bizitzak ere gure elkarrizketak jorratzen zuten, tea ala kafea edanez arrats eta gau batzuetan. Gauza askoz jabetu nintzen esperientzia hartan, bereziki Elenak gaiak aztertzeko zuen erraztasun handia. Maiz uste nuen denetaz, guztietaz eta osotasunez zekiela. Idazteari ekiten zion bere irakurketa saio luzeen ondoren tartea aurkitzen zuenean. Filologoa zen Elena, haurra zela dantza ikasketak burutu zuena eta Bizkaiko hiri buruan bere ikasketak burutu zuena.

(Jarraituko du)

Udazkenaren xarma maitatu genuenok

    Garai batean udazkena urteko aro berezitzat hartzen genuen. Baliteke berezitasun honen zioa udalditik aldatzeko gertakizunean zetzan baino ez bakarrik gure eskolaratze edota unibertsitaterantzako itzuleragatik. 

   Xarma aurkitzen nion nik udaroa zerbait luzatzeko garai bat zelako, are gehiago hainbat udalekuetan lasaitasuna azaltzen zela, batez ere udatiar asko bere herritara itzultzen zirelako. Eguraldia oraindik freskatu gabe hondartza erdi hustuta eskenatokia aldatzen zihola ohartu gigen. Udazkena zen. Etengabeko bero lehorraren sikatetik hezetasunaren ildora gindoazen eta giro akademikoak poliki-poliki gure nahiak ausnartzen... 

    ... Ausnarketa benetan patxada osoz egitekoa egunoroko gurpilaren barruan sartu baino lehen, Xabier Leteren idatziari aipatuz, itsasoko uretan bainatutakoak oraindik epelak ziruditen. Gogoan dut azaroko lehen egunen batean pasiatzen hondartzara joan ginela neska ta mutil talde bat. Eguzkia gainean eta zeru urdinpean beroa nagusi. Arearen gainean geundela jantziak aldatu eta uretara abiatu ginen berehala. Hasiera batean, ura, hotza zela ematen zuen baina sartu bezain pronto gorpuak igeriz hotz arruntaren loturatik askatu ziren.

      Demagun gure udazkeneko itsasoratze ariketak ez direla hain maiz kanporatzen. Gainera hondartzan murgiltzeko eguraldia ez da hain aproposa. Baina egiten genituen eskapadatxo urri haien saria gogoan gordeko genuela negu hurbilaren atari ondoan.

Malenkolia eta iraganeko garaiak

      Atzo euritakoak kaleak hartu zuten eta konturatu ginen denbora luzez ez zuela euririk egin. Euriaren maitale izan naiz beti eta gogoratzen ditut ezkeraldeko bulego hartako arratsalde euritsuak 90. hamarkadan leihoen bestaldeko hezetasuna eta gu lanean eta aterpean. Aterkinak irtetzeko orduan tren geltokirarte estaldura berezi bat ematen zigun. Gaur, egun haiek gogoratzean malenkolia natorki urruneko gertakizun bat izango balitz.
   
       Malenkolian malkoz iresten dugun jaki bat dela esan zidan lankide batek. Badakigu malenkolia ez dugu beti iraganarekin lutu behar. Inoren ezegoteak ere eragin hori dakar eta baita toki ezberdinez oroitu eta bertan ez izanarekin lotura ere dauka. Baina ez dezagun malenkolia tristurarekin elkartu. Amets gaizto eta luzeen jokatzearekin bat egitea ez du zentzurik izan behar.
 
       Nere kasuan malenkoliaren eremua positibotzat jotzen dut gutzienez sentipen hauetan gustora aurkitzen naiz eta. Iragana bere tokian dago, hemendik hainbat urte, hilabete... beti atzean geratu den espazio denboralean. Iraganatik egungo unetara gertakizunak ekartzea ez da posible baina oroimenaren eraginari esker erabatera al bestera neurri batean berbizitzea posible liteke.

      Ene baitan jende ezberdinekin bizi izandako hamaika une gogora datoz eta kontaktu hauek errepikagarriak dira ere. Atzo bezala, euriarekin oroimen esanguratsak gerturatu zitzaizkidan norberaren inguruan norbaiten falta somatzea eguneroko bizitza arruntan bihurtze zorian. Baina gizaki hori berpiztuko dut malenkolia eta iraganeko garaiak berbilduz.

Ez dut bere telefono deiarik jaso oraindik

    Gizona bere bakardean liburu baten izenburua gogoratzen badugu gure oroimenak gizaki berezi eta nahiz bakardadean fisikoki ez iraun, bakardadea bere eguneroko egoera animikoan agertzen zela erabat gureganatu genuen. Itsasosontziek ere itsaso bare eta zabaletan bakardadean direla esan genezakegu. Baina, aldi, itsaso handiak olatu ikaragarriz itsasontzia inguratzen hasia denean, azken egoera honi agian bakardadearen kutsu egiaztagarria emango genioke. Non orduan bakardadea, itsaso handien altzora ala itsaso bare eta zabalean?

   Duela gutxi hala gertatu zait adiskide batekin. Egunak dira telefonoz ez dugula elkar hitzegin. Kontaktuak izan ba dira interneten alorrean izan dira eta murritzak. Murritza niretzat baina agian berarentzat isasosoko ur uholde jasan ezinak izan dira. Murriztasunaren helbideratzea erlatibotasunean oinarri beharko dut. Baldin eta inoiz ez ba du telefonoz hots egiten beste zeregin garrantzitsuagoak eukiko ditu nitaz ezer jakin edota nirekin denbora galdu baino ixiltasunean geratu.
Ba dakit guztiok ez gerala hein berdinean mugitzen eta asma ezinik geratzen garenean bien arteko loturari moztea arabakigarria gerta liteke.

   Bakardadea eta barkamena bide hestu berdinetik badabiltzate ere, agian gauzak beste era errazagotan konpondu daitezke. Mezu txikiak baztertu eta ahal den neurrian eskutitz garbi eta luze xamar bat prestatzean gu biontzake mesedegarria izango litzateke. Patxadaz idatzi eta norbera bakoitzaren animoa biluz arazi orkestra handirik gabe. Ausnarketa xume honetan erlazioa hobetuz gain bien harremana aberasten joango dela uste dut.

   Esanak esan, eskuak eman eta aurrera. Besarkadak ere tokia dute.