Oroimenak bere irudia hurbiltzen nau

   Egia da emakume desberdin haren falta hainbat arratsalde ilun eta euritsuetan sentitzen nuela. Baliteke itxura honetako arratsalde batean berarekin aurkitu nintzelako izatea. Bai, hibaiko beste aldeko kafetegian, liburuetaz, filmetaz eta zure etorkizunez mintzatzeko. Iraganeko oroimen hura bero dirau nire bihotzeko taupada gehienetan.

   Hala eta guztiz ere egungo teknologiak eskeintzen dizkigun abantailen bidez wassapak, gizarte sareetako txokoren bat euki dugu. Duela egun gutxi posta elektroniko bat bidaltzera ausartu nintzen: hilabeteak pasatu ziren aurrekoa bidali nionetik. Ez nion gauza handirik kontatu baina niretzako ausardia hura handia zen.

   Kirolari ekiten diodan bakoitzean hurbila dut bere irudia eta askotan biok elkarrekin kirola egiten dugula iruditzen zait.Nire kirol garrantzitsuenak, egiten ditudanak igeriketa, ibiltzea eta neurri txikiagoan txirrindularitza dira. Azken honi berezitasun xarma ematen diot emakume honek oso gustokoa eta ondo aritzen delako. Aitortu behar dut inoiz ez dugula kirol hau batera dastatu. Agian eta noiz bait ni oinez eta bera txirrindula eskuekin zeramala gogoratzen dut, hiriko gau hotzetan.

   Oporraldiak gero eta sakabanatuagoak paratzen zaizkit eta horregatik lotura ezak ez dit argitzen non ote dagoen emakumea. Oraindik ez dut jaso lehen aipaturiko posta elektronikoaren erantzunik eta ez naiz zihur jasoko dudanik ere. Auskalo. agertzen den gauza kontsolagarria oroimena dela aitortu behar dut.

Kostaldera itzultzeko gogoa genuen

     Maiz izaten gara kostaldean. Nire kasuan txikitatik itsasoaren erakarpena sendo agertu da nere bizitzan. Hondartza, itsasoa, ugartea, zubia, hibaia, arkaitzak eta zeru garden ala  hodeitsuak dira osotasun bateragarri baten elementu garrantzitsuenak. Eta osagai bakoitzak bere izaera desberdina adierazten digu urteko aro bakoitzean: udazkeneko egun epelak, neguko ekaitz zakarrak, udaberriko lehen arrainen arrantza eta udako egun eguzkitsuetako hondartzak bainu freskagarriak eskeintzen.
   Hara zein liferenteak dira eskenatoki itsastar hauek urtean zehar. Esta eskenatoki hauetan murgiltzen den jendea ere konparaezina da udatiarrak iristen direnean. Bapatean,kostaldeko herrixken karrikak jendez ugaltzen dira. Dendak eta tabernak betetzen dira; autoentzako aparkalekuak murrizten dira eta pakea, pakea bihurtu da baina soinu kirrinkariez.
   Nere lagun batek, Mikel, untzi txiki eta motorduna dauka. Berarekin ez dut askotan hitz egiten, baina behin kontatu zidan itsasoratzean, gehienetan arrain bila asmoarekin, sekulako baretasuna aukitzen zuela. Herriko kaia utzi eta berehala jendetza atzean geratzen zitzaion, ixilik; eta nere laguna tapa-tapa untziaren motorraren soinu bakarrekin paisai urdin batean sartzen zela aitortu zidan. Arrakasta handia ez bazuen arrainen atalean, itsasora egiten zuen bakoitzean sosegu berezi bat lortzen zuen arratsaldeko hiruzpalau ordu haietan.
  Zoriontsua iruditu zait beti Mikel honelako afiziokin eskuratzen dituen altxorrengatik: denborapasa, lasaitasuna itsaso gainean eta noizbehinka txitxarro dozena erdi, gero lagunekin afaltzeko. Bai zoriontsua, Mikel eta baita bere lagunak ere.